Η έπαυλη βρίσκεται δυτικά της όχθης του Ευρίπου και είχε δύο επίπεδα, τα οποία αποτελούσαν μέρη μίας ενιαίας ή δύο ανεξάρτητες οικίες.

Το κατώτερο επίπεδο οργανώνεται γύρω από περίστυλη αυλή, oι πτέρυγες της οποίας διαμορφώνονταν ως στοές και πλαισιώνονταν από σειρές δωματίων. Στη δυτική πλευρά, ο διάδρομος μπροστά από τους «επίσημους χώρους» του σπιτιού φέρει ψηφιδωτό δάπεδο με αλληλοτεμνόμενους κύκλους, ενώ το σημαντικότερο δωμάτιο στο κέντρο είναι διακοσμημένο με τοιχογραφία που μιμείται ορθομαρμάρωση και ψηφιδωτό δάπεδο που εικονίζει τους: Πάνα, Αρτέμιδα(;), Παπποσιληνό και Διόνυσο. Στη νότια πτέρυγα, οι τοίχοι των δωματίων έφεραν τοιχογραφικό διάκοσμο με αστεροειδή μοτίβα σε λευκό βάθος. Το δωμάτιο της νοτιοδυτικής γωνίας διέθετε κλίμακα που οδηγούσε είτε σε δεύτερο όροφο πάνω από τη νότια πτέρυγα είτε στο ανώτερο επίπεδο της οικίας.

Το κτίσμα του ανώτερου επιπέδου έχει την πρόσοψή του στα ανατολικά και αποτελείται από υπαίθριο αύλειο χώρο με βοτσαλωτό δάπεδο, στο βάθος του οποίου διαμορφώνονται τετράστυλο αίθριο με πλακοστρωμένη δεξαμενή και τρία δωμάτια με ψηφιδωτά δάπεδα που εικονίζουν υδρόβια πτηνά σε οκτάγωνα, μαυρόασπρο μοτίβο «κώνου πεύκης» και δικτυωτό πλέγμα ρόμβων. Οι διάδρομοι του αιθρίου φέρουν μωσαϊκό με αλληλοτεμνόμενους κύκλους, ενώ οι τοίχοι του βάθους διάκοσμο με γραμμικά θέματα.

Βρίσκεται στην αυλή του μητροπολιτικού ναού του Αγίου Αθανασίου. Στους αρχαίους χρόνους η θέση αντιστοιχούσε στο νότιο τμήμα της ανατολικής όχθης του Ευρίπου, του φυσικού πορθμού που συνέδεε τα δύο λιμάνια της πόλης.

Ήταν ένα  δημόσιο μνημειακό οικοδόμημα, στον τύπο της βασιλικής που διατηρούνται κάποια τμήματά του. Έχει ανασκαφεί μία υπερυψωμένη ημικυκλική κόγχη στα βόρεια και ένας δρομικός, ορθογωνιόσχημος χώρος με θολωτή στέγαση και πλευρικά θυραία ανοίγματα στα νότια. Στο μέσο του ημικυκλικού χώρου εντοπίστηκε χαμηλός βωμίσκος. Οι τοίχοι έφεραν ορθομαρμάρωση με πρασινωπό και ερυθρό χρώμα, ενώ το δάπεδο ήταν επενδεδυμένο από πλάκες με γεωμετρικά μοτίβα. Κάτω από τα μαρμαροθετήματα του νότιου, ορθογώνιου χώρου, αποκαλύφθηκαν τρία επάλληλα ψηφιδωτά δάπεδα πρωιμότερων οικοδομικών φάσεων. Ξεχωρίζουν το κατώτερο που έφερε πλέγμα ρόμβων και το αμέσως ανώτερο, διακοσμημένο με πλούσια γεωμετρικά και φυτικά μοτίβα.

Μέχρι τώρα δεν έχει γίνει κατανοητό πώς ακριβώς χρησιμοποιούταν ο χώρος του οικοδομήματος.

Από τις διαταραγμένες επιχώσεις του χώρου ήρθαν στο φως κινητά ευρήματα (κεραμική, οστέινα κοσμήματα, νομίσματα), αλλά και αρχιτεκτονικά λείψανα (τμήματα επιστυλίου με φυτικό διάκοσμο) και ένα ψήφισμα της υστεροκλασικής εποχής, τα οποία δε φαίνεται να σχετίζονται με το κτήριο. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την αποσπασματική διατήρηση του οικοδομήματος, καθιστούν δύσκολη την κατανόηση της χρήσης του, αλλά και την ασφαλή χρονολόγησή του. Διακρίνονται τέσσερεις οικοδομικές φάσεις: η πρώτη ανάγεται στον 1ο – 2ο αι. μ.Χ., ενώ η καλύτερα διατηρούμενη και τελευταία επισκευή του τοποθετείται στον 5ο – 6ο αι. μ.Χ. Ο αρχαιολογικός χώρος είναι σήμερα διαρκώς ανοιχτός και επισκέψιμος για το ευρύ κοινό.

Αποτελεί ένα σημαντικό τεχνικό έργο. Διανύοντας μια συνολική απόσταση 33 περίπου χιλιομέτρων, μετέφερε το άφθονο νερό από τις πηγές του όρους Ολύμπου Αγιάσου στην ανατολική πλευρά του νησιού, όπου ήταν χτισμένη η πόλη της Μυτιλήνης.

Ο αρχιτέκτονας κατάφερε να εξομαλύνει την ανομοιογένεια του εδάφους και τα διαφορετικά ύψη με την κατασκευή θολωτών αγωγών, δεξαμενών, αλλά και υδατογεφυρών (μονότοξων, δίτοξων, τετράτοξων, πολύτοξων), χάρη στα οποία το νερό έρρεε συνεχώς.

Το Υδραγωγείο είχε εννέα συνολικά υδατογέφυρες, με εντυπωσιακότερη τη μαρμάρινη, πολύτοξη υδατογέφυρα στη Μόρια. Έχει συνολικό μήκος 170 μ. και ύψος 24,46 μ. και αποτελείται από 16 πεσσούς, ανάμεσα στους οποίους σχηματίζονται 17 τοξωτά ανοίγματα σε τρεις επάλληλες σειρές.

Η πολύτοξη μαρμάρινη υδατογέφυρα της Μόριας παρουσιάζει ομοιότητες με άλλα υδραγωγεία της εποχής, όπως αυτό της αρχαίας Σίδης και της Αντιόχειας Πισιδίας και ήταν μια από τις ομορφότερες του αρχαίου κόσμου.